صفارزاده، طاهره (سیرجان ۱۳۱۵ـ۱۳۸۷ ش)
صفّارزاده، طاهره (سیرجان ۱۳۱۵ـ۱۳۸۷ش)
(تخلص: مردمک) شاعر ایرانی. در دانشگاه‌های تهران و آیوا (امریکا) ادبیات انگلیسی و نقد ادبی خواند و به تدریس در مراکز علمی، به‌ویژه دانشگاه ملی (شهید بهشتی بعدی)، پرداخت. از شعر کلاسیک آغاز کرد و به اقلیم شعر جدید رسید. از سویی نگاهی متفاوت به زبان داشت و از دیگر سو به اسطوره و مفاهیم دینی توجه نشان می‌داد. ازجملۀ دفترهایش می‌توان اشاره کرد به رهگذر مهتاب (تهران، ۱۳۴۱)، طنین در دلتا (تهران، ۱۳۴۹)، سدّ و بازوان (با مقدمۀ محمد حقوقی، تهران، ۱۳۵۰)، سفر پنجم (تهران، ۱۳۵۸)، دیدار صبح (شیراز، ۱۳۶۶)، روشن‌گران راه (تهران، ۱۳۸۴). پس از ۱۳۵۷ موضوع‌های مربوط به انقلاب اسلامی، جنگ تحمیلی و چشم‌اندازهای اخلاقی و دینی، به‌ویژه تعالیم قرآن، در شعرهایش بازتاب گسترده‌ای داشت. درخور یادآوری است که ترجمه‌ای از قرآن به زبان‌های فارسی و انگلیسی از او دردست است (تهران، ۱۳۸۰). در زمینۀ شیوه و مبانی ترجمه نیز آثاری دارد. در مجموع، شعرهای او در مجموعۀ شعرهای نسل دوم شاعران نیمایی قرار می‌گیرد.