صفای تبریزی، فضل علی (تبریز ۱۲۷۸ـ برلین ۱۳۳۹ق)

صفای تبریزی، فضل‌علی (تبریز ۱۲۷۸ـ برلین ۱۳۳۹ق)
(معروف به: ملاباشی) فقیه، دولتمرد، ادیب و شاعر ایرانی. پس از درگذشت پدرش، که ملاباشی آذربایجان بود، به نجف رفت و از علمای عتبات اجازۀ اجتهاد گرفت. در ۱۳۰۷ق به تبریز بازگشت و به تدریس روی آورد. در ۱۳۲۴ق نمایندۀ مردم تبریز در مجلس شورای ملی شد. در مشروطۀ صغیر عضو دیوان عالی تمیز شد. در ۱۳۳۴ق برای درمان بیماری‌اش به آلمان رفت و عضو انجمن ادبی ایرانیان در برلین شد. دیوان اشعارش به فارس و عربی است و از وی قصیده‌ای ۶۱بیتی به‌نام «لامیةالسفر» باقی مانده است. از آثارش: شرح قصیدۀ عینیۀ حمیری؛ کتاب بدا و تقیه، معروف به مصباح الهدی؛ رساله در استصحاب؛ النفح العنبری فی احوال السید الحمیری؛ رساله در امر آمر علم با شفاء شرط؛ ریاض الازهار؛ حدایق العارفین (تبریز، ۱۳۲۴ق)؛ کلید دانش در دستور زبان فارسی؛ احکام الاراضی الخراجیه؛ حاشیه بر ریاض‌المسائل.