صلاح الدین زرکوب، فریدون (قرن ۷ق)

صلاح‌الدین زرکوب، فریدون (قرن ۷ق)

(مشهور به: زرکوب) مرید و محبوب جلال‌الدین رومی. شهرت زرکوب براثر شغل او، که طلاسازی بوده است، پدید آمد. از مریدانِ محقق تِرمذی بود و درپی واقعه‌ای، با مشاهدۀ ظرافت روحِ جلال‌الدین مولوی به او پیوست. مولوی نیز، آشکارا از او استقبال کرد و در سماعی بلندمدّت، غزلی سرود تا تعلق خاطر خود به صلاح‌الدین را نشان بدهد. ظاهراً از این پس تا دَه سال بعد که فریدون زنده بود، درشمار نزدیک‌ترین یاران و مصاحبان مولوی بود و حتی آورده‌اند که همان تعلق‌خاطری که با شمس داشت، با صلاح‌‌الدیّن نیز داشت. این دلبستگی به مقامات او بسته بود، چه مولوی او را صاحب سرّ خود می‌دانست. به هر روی، صلاح‌الدین رتبۀ خلافت مولوی را نیز داشت و دخترش نیز به ازدواجِ سلطان ولد، فرزند مولوی، درآمد. پس از درگذشت او رتبۀ خلافت و صاحب‌سرّی مولوی، به حسام‌الدّین چلبی منتقل شد، اما یاد صلاح‌الدّین همچنان در خاطرۀ مولوی باقی‌ماند. مولوی، صلاح‌الدین را در کنار پدر خود، بهاءالدین ولد به‌خاک سپرد. افلاکی در فصل پنجم مناقب‌العارفین، به‌ شماری از حکایات و کرامات او اشاره کرده است.