صلح طلبی

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

صلح‌طلبی (pacifism)
این باور که خشونت در هر شرایطی، ولو به‌قصد دفاع از خود، ناموجه است و برای رفع مناقشات حکمیت بر جنگ ارجحیت دارد. در مشرق‌زمین صلح‌طلبی[۱] ریشه در آیین بودا دارد و مهاتما گاندی[۲] در مبارزه برای استقلال هند به اقدام غیرخشونت‌آمیز توسل جست. احساسات صلح‌طلبانه در اروپا پیش از جنگ جهانی اول و حین آن باعث شد بسیاری، موسوم به معترضان وجدانی، حاضر به شرکت در جنگ نشوند که این عده زندانی و در برخی موارد اعدام شدند. کشت‌وکشتارهای ناشی از جنگ موجب گسترش صلح‌طلبی در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ و ایجاد سازمان‌هایی چون اتحاد برای التزام به صلح[۳] در انگلستان شد. در جنگ جهانی دوم معترضان وجدانی را که حاضر به حمل اسلحه نبودند اغلب در واحدهای غیررزمی مثل سپاه پیشگام انگلستان[۴] یا واحدهای پزشکی به خدمت می‌گرفتند. صلح‌طلبان بخشی از جنبش صلح شمرده می‌شوند. فهرست برندگان جایزۀ نوبل در حوزۀ صلح‌طلبی در جدول آمده است.

 


  1. pacifism
  2. Mahatma Gandhi
  3. Peace Pledge Union
  4. British Pioneer Corps