ضبط
ضَبط (recording)
هر یک از فنون متفاوت گرفتن، ذخیره‌کردن، و پخش موسیقی، گفتار، و اطلاعات دیگری که با امواج صوتی[۱] حمل می‌شوند. در ابتدا، میکروفون امواج صوتی را به سیگنالی الکتریکی[۲] تبدیل می‌کند که متناسب با بلندی صدا متغیر است. این سیگنال را می‌شود بهشکل آنالوگ[۳] یا دیجیتال[۴]، یا روی نوار مغناطیسی ذخیره کرد.
ضبط آنالوگ. در شیوۀ ضبط آنالوگ[۵]، الگوی سیگنال بهشکل دیگری کپی می‌شود. مثلاً در صفحه‌های وینیلی[۶] گرامافون، سوزن براثر ارتعاش، شیار مارپیچ پیوسته‌ای را روی قرصی پلاستیکی می‌تراشد. پخش این صفحه به‌‌وسیلۀ سوزنی صورت می‌گیرد که پیچ‌وتاب شیار مارپیچی را دنبال و ارتعاشات اولیه را بازسازی می‌کند. سپس، این ارتعاشات تقویت و به صدا تبدیل می‌شوند. در ضبط روی نوار مغناطیسی[۷]، سیگنال به‌‌صورت الگوی مغناطیس‌شدگی[۸] روی نواری پلاستیکی ثبت می‌شود که با پودری مغناطیسی پوشیده شده است. هنگام پخش این نوار، الگوهای مغناطیسی سیگنالی الکتریکی تولید می‌کنند که، همانند صفحۀ گرامافون، برای بازسازی صدای اولیه به‌‌کار می‌رود. همۀ فنون ضبط آنالوگ با مشکل نویز زمینه (فوشه)[۹] روبه‌رویَند و رفته‌رفته، با فرسوده‌شدن صفحه یا نوار، کیفیت پخش کاهش می‌یابد.
ضبط دیجیتال. در این روش، سیگنالی که میکروفون برچیده است به سلسله‌ای از اعداد تبدیل می‌شود که می‌توان آن‌ها را به‌شیوه‌های گوناگون ذخیره کرد. متداول‌ترین شیوه، ضبط روی لوح فشرده (سی‌دی)[۱۰] است که در آن، اعداد بهشکل رشته‌ای از حفره‌های ریز روی قرصی پلاستیکی به قطر ۱۲ سانتی‌متر رمزگذاری می‌شوند. وقتی این دیسک با پرتو لیزر بازخوانی می‌شود، مقادیر واقعی بازیابی و به سیگنال الکتریکی متغیری تبدیل می‌شوند که قابل تبدیل به صداست. ضبط دیجیتال[۱۱] دربرابر نویز و پارازیت (تداخل)[۱۲] مصونیت نسبی دارد و پخش نیز در این سیستم با کیفیت بسیار خوب صورت می‌گیرد. این شیوه همچنین برای ذخیره‌کردن اطلاعاتی مناسب است که لازم است با رایانه پردازش شوند.