طاغوت
طاغوت
(به‌معنی شیطان، بت، پیشوایان ضلالت و هر آنچه مردمان به ناحق و بر جای خداوند پرستند) در قرآن هشت بار به این کلمه اشاره شده است. (مانند؛ بقره، ۲۵۷، ۲۵۹؛ نساء، ۵۴، ۶۳، ۷۸). برخی مستشرقان اصل این کلمه را عبری یا سریانی و یا آرامی می‌دانند. بیشتر مفسران طاغوت را بر همۀ بت‌ها و آنچه آدمی را از نیکی باز می‌دارد اطلاق می‌کنند. کسانی هم این واژه را صیغۀ مبالغه و از ریشۀ طغیان می‌دانند. در عصر جدید پس از انقلاب اسلامی ایران، که برخی کلمات قرآنی مانند حزب‌الله، مستضعف، مفسد و محارب، گاه با اندک تغییر معنا، تداول تازه یافت، طاغوت به شاهان و خودکامگان، به‌ویژه محمدرضا پهلوی اطلاق شد. صفت طاغوتی، در این دوره، مجازاً به‌معنای سلطنت‌طلب، ضدانقلاب، اشرافی و نظایر آن‌هاست.