طاهر دکنی
طاهر دَکَنی ( ـ احمدنگر ۹۵۲ تا ۹۵۶ق)
(یا: شاه طاهر انجدانی) نویسنده و شاعر ایرانی. نسب او به علاءالدین محمد سوم از امامان اسماعیلی الموت می‌رسید. کلام و حکمت را از فاضل خفری آموخت. عنوان شاهی وی بدان سبب بود که خاندانش برای پنهان‌ساختن عقاید اسماعیلی‌شان، خود را به صوفیان منتسب می‌کردند. مدتی نیز به علمای دربار اسماعیل صفوی اول پیوست، اما به‌سبب متهم‌شدن به اشاعۀ تعالیم اسماعیلی، در ۹۲۶ق به هندوستان گریخت و از درباریان همایون‌شاه گورکانی شد. پس از چندی برهان نظام‌شاه، وی را به دربار خود خواند و فرصت یافت تا دانش ادبی و مذهبی خود را نشان دهد. برهان نظام برای او مدرسه‌ای در دژ احمدنگر ساخت و وی نیز هفته‌ای دوبار مجلس درسی در آن‌جا برپا می‌کرد. شاه طاهر بر چند اثر کلامی از علمای امامیه شرح نوشته است. قصیده‌سرایی توانا بود و به‌شیوۀ استادان قدیم شعر می‌سرود. از آثارش: فتح‌نامۀ نظام شاهی؛ دیوان اشعار؛ مجموعۀ منشآت وی انشای شاه طاهر/ انشای روح‌افزا نام دارد.