عباس صفوی دوم
عبّاس صفوی دوم (۱۰۴۳ـ۱۰۷۷ق)
(یا: شاه‌عباس ثانی) هفتمین پادشاه (حک: ۱۰۵۲ـ۱۰۷۷ق)، از پادشاهان صفویه، فرزند شاه صفی. در کودکی به سلطنت رسید و پس از چند سال رستم‌خان سپهسالار و وزیر خود را به‌قتل رساند. آن‌گاه مقام صدر و طبقۀ توپچیان را منحل و نیروهای جزایری را تأسیس کرد. سیاست تبدیل املاک ولایات به خالصه را گسترش داد و فعالیت فرقه‌های کاتولیک مسیحی را آزاد و یهودیان ایران را مجبور به پذیرش اسلام کرد. در ۱۰۵۸ تا ۱۰۶۸ق قندهار و بُست را از تیموریان هند گرفت و تلاش پی‌درپی اورنگ زیب، پادشاه هند، را برای تصرف قندهار خنثی کرد. در ۱۰۷۵ق حملۀ روس‌ها را به مازندران دفع کرد و آنان را بیرون راند. در دوران امارت وی روسیه و فرانسه سفرایی به دربار ایران فرستادند که به‌گرمی آنان را پذیرفت و از سوی ایران در ۱۰۷۰ق سفیری به دربار پادشاه هند روانه شد. وی به‌شدت علاقه‌مند به شکار و شراب بود و عاقبت جان بر سر شرابخواری گذاشت. به ساختن ابنیه (چون چهلستون اصفهان) و تشویق صنایع، همت گماشت. رفتاری محبت‌آمیز و جوانمردانه با شاهزادگان پناهنده ازبک و نیز بازرگانان اروپایی در ایران داشت. پس از مرگ، وی را که در حدود دامغان درگذشته بود در قم در مقبرۀ پدرش، شاه صفی، به‌خاک سپردند.