عبدالحسین، تپه باستانی
عَبدُالحسین، تپۀ باستانی
محوطه‌ای باستانی در درۀ آب قشلاق در نزدیکی روستای گندم‌دان از توابع شهرستان نَهاوَند. در دهۀ ۱۳۳۰ش سِر مارک اورِل اِشتاین[۱] آن‌جا را شناسایی و گزارش کرد. در ۱۳۵۷ش خانم جودیت پولار کاوش کرد و آثاری از عصر نوسنگی با حداکثر قدمت ۶۵۰۰پ‌م یافت. ساکنان تپۀ عبدالحسین در عصر نوسنگی آغازین در کومه‌هایی ساده زندگی می‌کردند که به‌صورت چاله در کف زمین کنده و سپس با چینه و گل و شاخ و برگ درختان پوشانده می‌شد. مواد غذایی فاسدناشدنی را در کف گودال‌هایی کوچک نگهداری می‌کردند که در کف کومه کنده بودند؛ افزون بر آن، اجاق هم در کف کومه ساخته می‌شد و اموات را نیز در کف کومه دفن می‌کردند. پایۀ اقتصادی جامعۀ نوسنگی آغازین تپۀ عبدالحسین، دامداری و شکار بود و کشاورزی در مراحل اولیه قرار داشت. مردمان تپۀ عبدالحسین از سنگ ابزار می‌ساختند و سفالگری نیز بسیار ساده و ابتدایی بود.
- ↑ Sir Marc Aurel Stein