عبدالرحمان بن فیصل بن ترکی
عَبدُالرَّحْمان‌ِ بن فِیْصَلِ بن تَرَکی (۱۲۶۸ـ۱۳۴۶ق)
از حاکمان آل‌سعود و پدر ملک عبدالعزیز دوم. پس از مرگ برادرش سعود مردم ریاض در ذی‌الحجه ۱۲۹۱ق با وی به‌عنوان امام و حاکم بیعت کردند. در ۱۲۹۳ق برادر بزرگ‌ترش عبدالله از دیار عتیبه با لشکریانش به ریاض آمد. عبدالرحمان از فرمانروایی به نفع برادرش کناره‌گیری کرد. مدتی بعد قبایل مختلف به تحریک برادران عبدالله با وی به جنگ پرداخته، او را دستگیر و در ۱۳۰۲ق زندانی کردند. امیرمحمد، از خاندان آل‌رشید، از این اوضاع آشفته استفاده کرد و به ریاض یورش برد و آن‌جا را تصرف و حاکم مخلوع را آزاد کرد. آن‌گاه او و عبدالرحمان را با خود به حائل برد و پس از چندی به‌سبب بیماری شدید، عبدالله، با کسب اجازه از ابن‌رشید همراه با عبدالرحمان به ریاض بازگشت. عبدالله در ۱۳۰۷ق درگذشت و مردم مجدداً با عبدالرحمان بیعت کردند. عبدالرحمان حاکم دست‌نشاندۀ آل‌رشید را بازداشت نمود و همین امر باعث لشکرکشی ابن‌رشید به ریاض و محاصرۀ این شهر شد. درپی مقاومت مردم ریاض، ابن‌رشید با عبدالرحمان صلح کرد و به حائل برگشت (۱۳۰۸ق). هنگامی‌که ابن‌رشید مجدداً قصد حمله به ریاض را نمود، عبدالرحمان به بیابان‌های جنوب عربستان پناه برد. در ۱۳۰۹ق دولت عثمانی به وی اجازۀ اقامت در کویت را داد. او دَه سال در کویت زیست. پسرش در ۱۷ ذی‌القعده ۱۳۱۸ق به‌کمک آل‌صباح توانست ریاض را از ابن‌رشید باز پس گیرد. او تلاش‌های پسرش را شاهد بود و همراه وی در برخی از نبردهای توسعۀ قلمرو آل‌سعود شرکت کرد. عبدالرحمان دو سال بعد از ورود سپاهیان آل‌سعود به حجاز درگذشت.