عبدالله بن معاویه طالبی
عَبدُالله بن معاویۀ طالبی ( ـ۱۲۹ق)
شورشگر زیدی. از نوادگان جعفر بن ابی‌طالب. در محرم ۱۲۷ق در کوفه بر یزید بن ولید اموی، معروف به یزید ناقص خروج کرد و از مردم خواست با شعار «الرضا من آل محمد» با او بیعت کنند. با این‌که زیدیان در دفاع از عبدالله بسیار دلیری کردند وی از حاکم کوفه شکست خورد و از کوفه به ایران گریخت. عبدالله در ایران به پیروزی‌هایی رسید و مدتی کوتاه در اصفهان، استخر، اهواز و کرمان قدرتی به‌هم زد و برادران خود حسن، یزید، علی و صالح را به حکومت استخر، شیراز، کرمان و قم گماشت. با بالاگرفتن کار عبدالله شمار بسیاری از بنی هاشم، ازجمله ابوالعباس سفاح و برادرش منصور که بعدها خلافت عباسی را پایه گذاشتند و نیز دسته‌هایی از خوارج به او پیوستند. مروان حمار، آخرین خلیفه اموی، عامر بن ضباره را به سرکوبی او فرستاد. عبدلله از عامر شکست خورد و به خراسان نزد ابومسلم شتافت ابومسلم که به‌تازگی دعوت عباسیان را در مسیر پیروزی انداخته بود وی را دستگیر کرد و سپس به‌قتل رساند. عبدلله به دلیری و گشاده‌دستی و برخورداری از ذوق شاعری و هم‌چنین خشونت شهرت داشت.