عجیل
عجیل، خاندان
خاندانی از مشایخ صوفیه در یمن. این خاندان از قرن ششم هجری به این‌سو از بزرگان صوفیه در تهامه شمرده می‌شوند. قدیمی‌ترین بزرگ این خاندان شیخ عمر عجیل است که بر قومش نفوذ و سلطه داشت. گفته می‌شود وی صاحب گله‌ی بزرگی از چارپایان بود. روزی آنان را سر چاهی برد تا آبشان دهد. در آن هنگام سطل در دست دیگری بود. وی یکی از گاوهای نرش را ذبح کرد و با پوستش سطلی درست کرد تا با آن گله‌اش را آب دهد. از همان‌جا به او صاحب عجیل (صاحب گاو نر بزرگ) لقب داده شد. به مرور زمان کلمه‌ی صاحب حذف شد و نام عجیل بر او ماند و نامش عمر عجیل شد و فرزندان و نوادگان او هم این نام را به ارث بردند. یکی از مشهورترین فقهای این خاندان، شیخ ابراهیم بن علی بن عمر عجیل است که کراماتی از او نقل شده. گروهی از علما از حلقه‌ی درس او بهره بردند که مشهورترین آنان برادرزاده‌‌ی وی، احمد بن موسی بن عجیل، است که جانشین وی شد. شیخ ابراهیم در سال 1242م از دنیا رفت. احمد بن موسی بن عجیل از مشهورترین فقهای خاندان عجیل و از برجسته‌ترین شیوخ صوفیه در یمن است. او بنیان‌گذار شهر بیت‌الفقیه در قرن سیزدهم میلادی است که اکنون با نام «بیت‌الفقیه ابن عجیل» شناخته می‌شود. از او نیز کرامات فراوانی نقل شده است. از وی هفت فرزند ماند که همگی از زمره‌ی عالمان دینی یمن بوده‌اند.