عذاب قبر
عذاب قبر
تنگی، تنهایی، تاریکی و فشار قبر، برای کفار و حتی مؤمنانی که بر اثر انجام گناهان در دنیا آمرزیده نشده باشند. همۀ مسلمانان بر این نظر توافق دارند. در روایاتی از امامان معصوم، منظور از قبر، برزخ یعنی فاصلۀ مرگ تا قیامت دانسته شده است و به همین دلیل تفاوتی در دفن‌شدن مرده یا سوزانده‌شدن یا در دریا ماندن جسد و جز آن را ندارد. مفسران قرآن نیز مطالبی دربارۀ عذاب قبر به استناد تفسیر و روایات معصوم آورده‌اند. در برخی آیات قرآن، دو بار زنده‌شدن و دو بار مردن و اعتراف به گناهان آمده است که مفسران یکی از آن دو را به قبر و پرسش دو فرشته به نام‌های نکیر و منکر تفسیر کرده‌اند. از میان عذاب‌های گور به فشار قبر بیشتر تأکید شده است و آن را تابعی از انشراح (بازشدن) یا ضیق قلب یا روح و سینه دانسته‌اند که در صفات و ملکات فاضله یا رذایل نفسانی جلوه کرده و در دنیا اندوخته شده است؛ یعنی انسان در گور بر سَر سفرۀ صفات نفسانی خویش می‌نشیند و اخلاق‌های بد مانند سخن‌چینی، بدرفتاری با همسر و کودکان، یاری‌نکردن مظلوم، تباه‌کردن نعمت، تهمت، غیبت، بدزبانی، خوردن مال یتیم و جز آن از عوامل فشار قبر است. برخی روایات اعمالی مانند خواندن نماز شب، صدقه دادن، تلاوت قرآن و خواندن نماز وحشت (که مؤمنان در شب اول قبر کسی می‌خوانند) را از راه‌های مقابله با مجازات فشار قبر برشمرده‌اند.