عضدالدین ایجی (ایج در فارس ۶۸۰ـ کرمان ۷۵۶ق)
عَضُدالدّین ایجی (ایج در فارس ۶۸۰ـ کرمان ۷۵۶ق)
متکلم شافعی، اصولی و فقیه. وی از بزرگان علمای عصر سلطان خدابنده است که به عضدالدوله لقب یافته و مدتی به‌عنوان قاضی‌القضاة و بلکه اقضی‌القضاة منطقۀ فارس و اطراف آن بدون منازع به فعالیت مشغول بوده است. این عالم سنی که در معارضۀ با شیعه کم‌نظیر بوده سرانجام به‌‌فرمان والی کرمان در قلعۀ وریمان زندانی شد و در همان‌جا از دنیا رفت. حافظ از او ستایش کرده و او را یکی از پنج تن بزرگان زمان خود دانسته است. از شاگردان مشهور اویند: سعدالدین تفتازانی، سیف‌الدین ابهری، شمس‌الدین کرمانی و قطب‌الدین رازی. از آثارش: المواقف در کلام که گویی به اقتفای تجرید الاعتقاد نصیرالدین طوسی با رویکردی سنی به تحریر درآمده؛ العقائد العضدیة در کلام (این دو اثر به همراه شروح آن به‌عنوان دو اثر درسی در علم کلام در سطح عالی و مقدماتی تا قرن اخیر مورد توجه بوده است)شرح مختصر الاصول ابن حاجب که کتاب رسمی تدریس اصول است.