عکاظ (تاریخ)
عُکاظ (تاریخ)
از بازارهای اعراب (اسواق العرب) که در روزگار پیش از اسلام در نقاطی در جزیرةالعرب به گونه‌ای ادواری، در ماه‌های حرام برپا می‌شد. مهم‌ترین عکاظ، بازار قبایل قیس و ثقیف، در محلی به نام اُثیداء، در نخلستان میان طائف و مکه، بود که افزون بر مبادله و معاملۀ کالاها، جایگاه رقابت و تفاخر شاعران عرب نیز به‌شمار می‌رفت. گفته‌اند که بازار عکاظ در ماه شوّال هرسال برپا می‌شد، و پس از آن بازاری دیگر به مدت بیست روز از ذیقعده در مجنه و سپس در محلی به نام ذی‌المَجاز (در پشت عرفه) برپا می‌شده و تا ایام حج ادامه می‌یافته است. نعمان بن منذر، پادشاه حیره، نیز ظاهراً مشک و عطریات به آن‌جا می‌فرستاده و در عوض کفش و چرم و پوشاک می‌گرفته است. در ماه‌های حرام مردم اسلحۀ خود را به بازار نمی‌بردند و به مردی امین می‌سپردند. مفصل‌ترین کتاب دربارۀ عکاظ، سوق عکاظ فی‌الجاهلیة و الاسلام چاپ قاهره (۱۹۸۰) است. امروزه در کشور عربستان سعودی نشریه‌ای به نام عکاظ منتشر می‌شود که از جراید معتبر آن کشور به‌شمار می‌آید.