غفاری کاشانی، قاضی احمد (قم ۹۵۳ـ ح ۱۰۱۵ق)
غَفّاری کاشانی، قاضی احمد (قم ۹۵۳ـ ح ۱۰۱۵ق)
تاریخ‌نگار، ادیب و شاعر ایرانی. نیاکانش از عراق به قم کوچیدند و پدرش میرمنشی از منشیان دربار طهماسب یکم صفوی بود. در ۱۱سالگی با پدر، و در رکاب ابراهیم میرزا، برادرزاده طهماسب صفوی اول، به مشهد رفت و بیست سال در آن‌جا به‌سر برد. در پادشاهی اسماعیل صفوی دوم مأمور نوشتن کتابی به نام خلاصةالتواریخ در تاریخ عمومی شد. در ۹۸۸ق، در تبریز با مولانا علی‌بیگ تبریزی خوشنویس دیدار کرد و در ۱۰۰۷ق، به‌سبب بدگویی میرصدرالدین محمد بن میرزا شرف‌جهان قزوینی، شاه عباس بر او خشم گرفت و او را از مقامش برکنار کرد و احمد به قم رفت. از زندگی وی پس از دیدارش با مولانا محمدامین خوشنویس به سال ۱۰۱۵ق، در قزوین آگاهی در دست نیست. از آثارش: مجمع‌الشعرا (تذکرةالشعرا)؛ جمع‌‌الخیار در احوال شعرا که شاید همان مجمع‌الشعرا باشد؛ منتخب‌الوزراء؛ گلستان هنر (تهران، ۱۳۵۲ش)؛ رساله‌ای در احوال شهر قم؛ خلاصةالتواریخ در ۶ جلد که تنها جلد پنجم آن که دربارۀ تاریخ صفویه است به‌جا مانده است و آن را احسان اشراقی تصحیح کرده و در ۲ مجلد به‌چاپ رسانده است (تهران، ۱۳۵۹ش).