غفلت (عرفان)
غَفلت (عرفان)
(در لغت به‌معنای فراموش‌کردن و توجه نداشتن به چیزی) در اصطلاح عرفان، ناآگاه بودن دل از دریافت حقایق. غفلت چنانچه به‌معنیِ اشتغال نفس به حظوظ دنیوی و در نتیجه فراموش‌کردن عالم حقیقت و حقیقت عالم باشد، از صفات مذموم در سنّت عرفان اسلامی است. امّا چنانچه این غفلت، نتیجۀ ورود واردی باشد که در نتیجۀ قوّت و شدّت آن، نفس از خود و آنچه پیرامون آن است غافل شود، نه‌تنها مذموم نیست که نشانگر قرار داشتن سالک در سیر و سلوک است. این غفلت را محو و سُکر نیز خوانده‌اند.