غواصی
غَوّاصی (diving)
فرورفتن در آب. انسان‌ها نخست برهنه و بدون استفاده از ابزار و وسیله‌ای خاص برای صیادی و به‌دست‌آوردن مروارید و مرجان به درون آب دریا فرو می‌رفتند، ولی کم‌کم به ابداع و اختراع دستگاه‌هایی اقدام کردند که امکان ماندن طولانی در زیر آب را فراهم آورد. در قرن ۱۷، ناقوس غواصی[۱] متداول بود. در این روش، هوایی که غواص[۲] تنفس می‌کرد در محفظه‌ای به شکل ناقوس حبس می‌شد. در اوایل قرن ۱۹، انواع لباس‌های غواصی سنگین و دست‌وپاگیر ابداع شدند. با پیدایش دستگاه تنفس زیرآبی[۳]، که ژاک کوستا[۴] در اوایل دهۀ ۱۹۴۰ اختراع کرد، حرکت غواصان آسان‌تر شد. در دهۀ ۱۹۷۰، فن غواصی اشباع[۵] برای کار در اعماق بیشتر ابداع شد. در این روش، غواص مخلوطی از هلیوم و اکسیژن را تحت فشارِ بستر دریا به مدت یک هفته یا بیشتر تنفس می‌کند. برای حفاری در دریای شمال[۶] از این روش استفاده کردند. جان دین[۷] و چارلز دین[۸]، دو برادر انگلیسی، در ۱۸۲۸ نخستین لباس غواصی را با کلاه[۹] فلزی بزرگی اختراع کردند که هوا از طریق شلنگ[۱۰] به آن می‌رسید. غواصی اشباع برای کار در میدان‌های نفتیِ دور از ساحل توسعه یافت. کارگران غواص با شناور[۱۱]های بی‌منفذ به محل کار اعزام می‌شوند. بدین ترتیب پس از هر بار غواصی، گذراندن دوران طولانی کاهش فشار[۱۲] ضرورتی ندارد. برای جلوگیری از پیامدهای خطرناک عارضۀ کاهش فشار[۱۳]، لازم است فشار وارد بر غواص آرام‌آرام کاهش یابد.