فاطمه فقهیه
فاطمۀ فِقْهیّه (قرن ۶ق)
بانوی فقیه و مُحَدِّث. فاطمه دختر علاءُالدّین محمد بن احمد سَمَرقَندی ( ـ۵۴۰ق)، مؤلف کتاب تحفة‌الفقها در فقه حنفی، بود که از فقهای روزگار کسب دانش کرد و از چند عالم نیز اجازۀ روایت گرفت. آثار بسیاری در فقه و حدیث تألیف کرد که مورد توجه دانشمندان و اهل فضل شد. پدرش به مناسبت شرح محققانه‌ای که علاءالدین ابوبکر کاشانی بر تحفة‌الفقها نوشت، فاطمه را به عقد وی درآورد. علاءُالدّین نیز از فقها و دانشمندان زمان خود بود و وقتی در پاسخ‌دادن به مسائل مشکل مردد می‌ماند، از همسرش یاری می‌خواست. فاطمه با مَلِک نُورالدّین شهید، معاصر بود و او مدت‌ها در پاره‌ای از امور داخلی کشور، با این زن مشورت می‌کرد و برخی مسائل فقهی را از او فرامی‌گرفت. فاطمه با پدر و همسرش در کاشان اقامت داشت و بعد از مدتی همراه همسرش ساکن حلب شد و در همان شهر درگذشت.