فالیر، مارینو (۱۲۷۴ـ۱۳۵۵م)
فالیِر، مارینو (۱۲۷۴ـ۱۳۵۵م)(Falier, Marino)
اشراف‌زادۀ ونیزی. پس از سال‌ها خدمت در مقام سفیر و فرماندۀ نیروی دریایی، در ۱۳۵۴م به سِمَت «دوجه[۱]» (فرمانروای ونیز) برگزیده شد. به مخالفت با اعیان هم‌طبقۀ خود برخاست و برای براندازی اولیگارشی[۲] به توطئه‌چینی پرداخت. به توطئۀ فالیر پی‌بردند و او را اعدام کردند. داستان زندگی او الهام‌بخش لرد بایرون[۳] در سرودن شعر «مارینو فالیرو[۴]» (۱۸۲۱) بوده است.