فردیناند هفتم (۱۷۸۴ـ۱۸۳۳)
فردیناند هفتم (۱۷۸۴ـ۱۸۳۳)(Ferdinand VII)
(مشهور به فردیناند محبوب[۱]). پادشاه اسپانیا (۱۸۰۸ـ۱۸۳۳). در دوران جنگ‌های ناپلئونی[۲] در فرانسه زندانی شد. به‌سبب حسادت به برادرش، که مورد علاقۀ والدین بود، برای به‌دست‌آوردن سلطنت تلاش کرد تا خود را تحت‌الحمایۀ ناپلئون قرار دهد. کارلوس پنجم[۳]، پدر فردیناند، از نیّت وی آگاه شد و او را دستگیر کرد، اما پس از چندی حکم آزادی‌اش را صادر کرد. زمانی که گودوئی[۴]، برادر فردیناند، به نیروهای فرانسه اجازه داد به خاک اسپانیا وارد شوند، کارلوس درپی شورش مردم سرنگون شد و سلطنت را به فردیناند واگذار کرد. ناپلئون پس از ورود به مادرید، فردیناند را احضار کرد و از وی خواست تا سلطنت را به پدرش بازگرداند. کارلوس نیز پس از بازپس‌گرفتن سلطنت آن را به ناپلئون واگذارد و ناپلئون برادر خود، ژوزف[۵]، را به پادشاهی اسپانیا منصوب کرد. مردم اسپانیا علیه اشغالگران فرانسوی قیام کردند و آزادی فردیناند را خواستار شدند که در فرانسه زندانی شده بود. در ۱۸۱۲، انقلابیون اسپانیا قانون اساسی کشور را تدوین کردند و ناپلئون بلافاصله فردیناند را آزاد کرد تا اجازه ندهد حکومت سلطنتی از‌میان برود. فردیناند به اسپانیا بازگشت و قدرت را به‌دست گرفت و با کمک نیروهای فرانسوی، که در ۱۸۲۳ به‌کمک وی شتافته بودند، آزادی‌خواهان را از کشور بیرون راند. در دوران زمامداری وی بیشتر مستعمرات اسپانیا در قارۀ امریکا به استقلال رسیدند. فردیناند، که از سه ازدواج صاحب فرزند نشده بود، برادرش دون کارلوس[۶] را به ولیعهدی منصوب کرد؛ اما از همسر چهارم خود صاحب فرزند دختری شد. پس از مرگ فردیناند، دختر خردسالش ملکۀ اسپانیا شد، اما درپی تلاش‌های دون کارلوس برای به‌دست‌آوردن سلطنت، اولین جنگ داخلی اسپانیا به‌راه افتاد.