فروردین یشت
فروردین یَشْت
سیزدهمین یشت و مفصل‌ترین یشت اوستا با ۳۱ کرده (بخش) و ۱۵۸ بند، در ستایش فَرَوهرها یا فَروَشی‌ها، ارواح نگهبان آدمی. در این یشت ضمن توصیف فروهرها و بیان نقش آن‌ها در تکوین جهان و پاسبانی از موجودات (بندهای یک تا ۸۴) به‌عقیدۀ قدیمی فرود‌آمدن فروهرها در پایان سال به خانه‌های صاحبان خود در زمان حیات اشاره شده است (بندهای ۴۹ تا ۵۲). از نقش جنگاوری فروهرها و پیروز‌کردن فرمانروایانی که آن‌ها را ستایش می‌کنند، در بندهای ۴۵ تا ۴۸ و ۶۹ تا ۷۲ و از نقش آنان در تقسیم آب و جلوگیری از خشکسالی در بندهای ۶۵ تا ۶۸ سخن رفته است. در این یشت از جنگ‌های نخستین ایرانیان زردشتی با قبایل تورانی یاد می‌شود که نشانی از آن‌ها در جای دیگری از اوستا نیست. بخش بعدی فروردین‌یشت به ستایش هفت دسته از فروهرهای (فروشی‌های) قهرمانان دینی زردشتی مانند زردشت، زریر، سوشیانس (بندهای ۸۵ تا ۱۳۰) و نیز فروهرهای شخصیت‌های اساطیری و فروهرهای زنان پارسای زردشتی (۱۳۰ تا ۱۴۲) اختصاص دارد. پورداود این یشت را به زبان فارسی ترجمه کرده است (تهران، ۱۳۴۷ش).