فلمینگ، الگزاندر (۱۸۸۱ـ۱۹۵۵)
فلِمینْگ، اَلِگزانْدِر (۱۸۸۱ـ۱۹۵۵)(Fleming, Alexander)
| اَلِگزانْدِر فلِمینْگ Alexander Fleming | |
|---|---|
| زادروز |
1881م |
| درگذشت | 1955م |
| ملیت | اسکاتلندی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل پزشکی در بیمارستان سنت مری لندن |
| شغل و تخصص اصلی | باکتری‌شناس |
| لقب | سِر |
| گروه مقاله | پزشکی |
| جوایز و افتخارات | جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی (1928)، دریافت لقب سِر (1944) |
باکتری‌شناس[۱] اسکاتلندی. در ۱۹۴۵، به‌سبب کشف اثر باکتری‌کُشی[۲] پنی‌سیلین[۳] در ۱۹۲۸ به جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی دست یافت. در ۱۹۲۲، فلمینگ لیزوزیم[۴]، نوعی آنزیم ضد باکتری[۵]، را در بزاق، اشک، و ترشحات بینی کشف کرده بود. هنگام مطالعه دربارۀ لیزوزیم، کپکی غیرطبیعی پیدا کرد که در محیط کشت رشد کرده بود. فلمینگ این کپک را جدا کرد و به‌صورت خالص کشت داد. این کار به کشف پنی‌سیلین انجامید که در ۱۹۴۱ از آن استفاده شد. او جایزۀ نوبل را به‌همراه هوارد دبلیو فلوری[۶] و ارنست بی چِین[۷] دریافت کرد پژوهش‌های این دو به جداسازی و آماده‌سازی پنی‌سیلین به‌منزلۀ نوعی پادزی انجامید. این موضوع باعث شد که ارزش پنی‌سیلین دریافته شود. فلمینگ در لاکفیلد[۸] ایرشر[۹] زاده شد و در بیمارستان سنت مری[۱۰] لندن پزشکی خواند. تا پایان دورۀ کاری‌اش در بخش باکتری‌شناسی این بیمارستان ماند و در ۱۹۲۸، به درجۀ استادی رسید. او باکتری‌های مولد عفونت زخم را شناسایی کرد و نشان داد که انتقال عفونت[۱۱] استرپتوکوکی بین بیماران بخش‌های گوناگون بیمارستان چگونه اتفاق می‌افتد. همچنین، اثر پلشت‌بر[۱۲]های متفاوت را بر انواع متفاوت میکروب‌ها و یاخته‌های زنده بررسی کرد. علاقۀ او به شیمی‌درمانی[۱۳] باعث شد که داروی سالوارسان[۱۴] پل ارلیش[۱۵] را به طب انگلستان وارد کند. فلمینگ در ۱۹۴۴ لقب سِر گرفت.