فیروزشاه خلجی، جلال الدین ( ـ۶۹۵ق)
فیروزشاه خَلْجی، جلالالدّین ( ـ۶۹۵ق)
بنیاد‌گذار و نخستین پادشاه (حک: ۶۸۹ـ۶۹۵ق) سلسلۀ خَلْجی دهلی. فرزند قایم خَلْجی و افغانی‌تبار بود و در دورۀ حکومت بُلبن (۶۶۴ـ۶۸۶ق) سمت امارت و ریاست امور سامانه را برعهده داشت. چون سلطان مُعِزًّالدّین کیقباد به بیماری فلج دچار شد، ناچار از سلطنت کناره گرفت. فرزندش، شَمسُ‌الدّین کیومرث، به تخت نشست و جلالالدّین فیروزشاه نایب‌ُالسَّلْطنه شد و اندکی بعد خود امور سلطنت و کشور را به‌دست گرفت. فیروزشاه پادشاهی رئوف و حلیم و بخشنده بود و با مخالفانش مدارا می‌کرد. هنگامی که برادرزاده‌اش، علاءالدین، بی‌اجازۀ دربار به منطقۀ دیولیگر در جنوب هند هجوم برد، جلال‌الدین به‌جای مقابله با او برای رفع ابهام امرا، عازم کره مانک‌پور شد. علاءُالدّین در ظاهر به وی احترام گذاشت، اما پنهانی دستور قتل او را صادر کرد و خود به سلطنت دهلی نشست. جلال‌الدین دارای طبعی موزون و سخن‌گو، سخن‌پرور و هنرشناس بود.