فیلم درجه دو
فیلم درجۀ دو (B film)
فیلم کم‌هزینه‌ای که اساساً به‌منظور نمایش در برنامه‌های «دو فیلم با یک بلیت»، به‌منزلۀ فیلم دوم، ساخته می‌شود. تولید فیلم‌های درجۀ دو در دهۀ ۱۹۳۰ در دوران رکود اقتصادی امریکا آغاز شد. هدف از تولید این نوع فیلم‌ها فراهم‌کردن تفریحی ارزان بود تا تماشاگران دوباره به سینما روآورند. فیلم درجۀ دو را معمولاً با یک فیلم درجۀ یک یا یک فیلم خبری و یا یک فیلم کارتون، همه با یک بلیت، نمایش می‌دهند.
تکامل فیلم درجۀ دو. هرچند که این نوع فیلم به‌سرعت و با سرمایۀ اندک ساخته می‌شد و بنابر قواعدِ گونه (ژانر) محدودیت‌های روایتی داشت، ولی برای فیلم‌سازان خبره‌تر عرصۀ خلاقیت هنری و نوآوریِ فنی و سبکی بود و به تثبیت جایگاه افرادی همچون وال لوتونِ[۱] تهیه‌کننده، جان اَلتون[۲] و نیکلاس موسوراکا[۳]ی فیلم‌بردار، و کارگردانانی همچون ژاک تورنُر[۴]، ادگار جی اُلمر[۵]، جوزف اچ لوئیس[۶]، آنتونی مان[۷]، نیکلاس رِی[۸]، و ساموئل فولر[۹] کمک کرد. این فیلم‌سازان در دهۀ ۱۹۴۰ شمار فراوانی فیلم مبتکرانه وسترن[۱۰]، ترسناک، و فیلم نُوار[۱۱] ساختند. آثار کارگردانان فیلم‌های درجه دو سینمای کلاسیک هالیوود بر ظهور نسل فیلم‌سازان موج نو[۱۲] در دو دهۀ ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ امریکا و اروپا تأثیر بسزایی داشتند. میراثِ روایت‌ها و زیبایی‌شناسی فیلم درجۀ دو در فیلم‌های متعلق به هر دو بخش تجاری و مستقل فیلم‌سازی دهه‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۰ آشکار همچون سه‌گانۀ ایندیانا جونز[۱۳]، ساختۀ اسپیلبرگ[۱۴]، که در آن به این جریان سینمای کلاسیک هالیوود ادای دین کرده است و فیلم‌های کم هزینۀ سام رِیمی[۱۵] یا راجر کورمنِ[۱۶] تهیه‌کننده.