قاضی طباطبایی، علی آقا (تبریز ۱۲۸۵ـ نجف ۱۳۶۶ق)
قاضی طباطبایی، علی آقا (تبریز ۱۲۸۵ـ نجف ۱۳۶۶ق)
عارف بزرگ شیعۀ ایرانی. پدرش، آقا سید حسین قاضی، از شاگردان برجستۀ آیت‌الله میرزا محمدحسن شیرازی و از یارانِ عارف فرزانه ملّا قلی نخجوانی بود. خاندان طباطبایی اصالتاً از سادات زواره بودند و نسب به امام حسن مجتبی (ع) می‌رساندند. میرزا موسی تبریزی، میرزا محمدتقی نیّر تبریزی و بیش از همه، پدرش در شمار استادان او بودند. در ۱۳۰۸ق به نجف کوچید و تا آخر عمر آن‌جا را موطن اصلی خویش قرار داد. در آن‌جا در درس آخوند خراسانی و شیخ‌الشریعۀ اصفهانی حاضر شد و در ۲۷سالگی به درجۀ اجتهاد رسید. در عرفان نیز به محضر شماری از شاگردان آخوند ملا حسینقلی همدانی ازجمله شیخ محمد بهاری و آیت‌الله سید احمد کربلایی پیوست و آن‌چنان به سلوک و تهذیب پرداخت که خود نامورترین عارفِ این قرن در نجف شد. از پوشاک پاکیزه و استعمال عطر و زیباییِ رفتار او سخن‌ها نقل شده است. در ۱۳۳۰ق به مشهد مقدّس سفر کرد. شماری از بزرگ‌ترین عارفان معاصر، همچون علّامۀ طباطبایی، شیخ عباس قوچانی، آیت‌الله محمدتقی بهجت و سید هاشم حدّاد درشمار شاگردان اویند. از وی کرامات زیادی نقل شده است. آثار مکتوب برجای مانده از او عبارت‌اند از تفسیر سورۀ انعام، از آغاز تا آیۀ ۹۰؛ حاشیه بر ارشاد شیخ مفید؛ و شرح ناتمام دعای سمات. در گورستان دارالسلام نجف مدفون است.