قاهر عباسی
قاهِر عباسی ( ـ۳۳۹ق)
(ملقب به القاهر بالله) نوزدهمین خلیفۀ عباسی (حک: ۳۲۰ـ۳۲۲ق). به هنگام خلافت برادرش مقتدر، در پی دسیسۀ گروهی از سپاهیان و خلع مقتدر، چند روزی به‌خلافت رسید، اما با بازگشت مقتدر به قدرت، خلع شد. پس از قتل مقتدر دوباره به خلافت رسید. او ابن مقله، واضع خط عربی، را وزیر خود ساخت، اما مدتی بعد او را عزل کرد. قاهر بسیاری از بزرگان حکومت، ازجمله مونس ترک را از میان برد و مردم به‌‌شدت از او بیمناک شدند. سرانجام، ظاهراً به تحریک ابن مقله، امیرانش بر ضد او توطئه و پس از دستگیری، از خلافت عزل، و چشمانش را کور کردند و به‌زندان انداختند. یازده سال بعد خلیفه مستکفی او را از زندان بیرون آورد، ولی به چنان ذلتی افتاده بود که تا پایان عمر (۳۳۹ق) با گدایی روزگار می‌گذرانید. قاهر اخلاق ثابتی نداشت و با دشمنانش به‌سختی رفتار می‌کرد.