شاین، قبیله
شایِن، قبیلۀ (Cheyenne)
از قبایل سرخ‌پوست امریکا[۱]، با جمعیت تقریبی ۱۱,۵۰۰ نفر (۱۹۹۰)، از جنگجوترین سرخ‌پوستان دشت‌‌ها[۲] در نبرد لیتل بیگ‌هورن[۳] در ۱۸۷۶ به داکوتا سو[۴] پیوست. مبدأ پیدایش آنان مینه‌سوتا بود. اما اکنون در قرارگاه‌هایی که در ۱۸۷۸ تأسیس شدند، در مونتانا[۵]، اوکلاهما[۶]، و داکوتای جنوبی[۷] زندگی می‌کنند. زبان آنان از خانوادۀ زبانی آلگونکوئین[۸] است. شاین‌ها به خدای آسمانی و خدایی در زیرزمین و ارواحی اعتقاد داشتند که در چهار نقطۀ قطب زندگی می‌کردند. آنان نیز چون سرخ‌پوستان دشت‌نشین معتقد بودند که برای رسیدن به روح محافظ باید از قوۀ تخیل استفاده کرد و مراسم اصلی آنان رقص مار بود. آنان در ده دستۀ مهم سازمان یافته بودند که برخی از آنها جوامعی نظامی و جادوگر (شمن‌گرا) بودند. شاین‌ها در ابتدا کشاورزان و شکارچیانی بودند که در مینه‌سوتا به‌سر می‌بردند، اما پس از حدود ۱۷۰۰ سال به‌سمت غرب کوچ کردند و وارد داکوتای شمالی شدند و آن‌جا، پس از به‌دست‌آوردن اسب و تفنگ به شکار بوفالو وابستگی شدیدی پیدا کردند. حدود اواخر قرن ۱۸ بیماری آبله و جنگ‌های متعدد با چیپوا[۹] و داکوتاسو از تعدادشان کاست و آنان برای ادامۀ زندگی به‌سمت رود پلت[۱۰] به‌راه افتادند. به‌سبب حرکت بخش بزرگی به‌سمت رود آرکانزاس[۱۱] در ۱۸۳۲، قبیله به دو دسته تقسیم شد. شاین‌ها بین سال‌های ۱۸۵۷ و ۱۸۷۹ به شهرک‌های سفیدپوستان حمله می‌کردند. در ۱۸۶۷ با امضای پیمان مدیسین لاج[۱۲] در قرارگاهی در اوکلاهما ساکن شدند؛ شمار اندکی از آنان پس از ۱۸۷۵ در آن‌جا ساکن شدند.