قداره
قَدّاره
(یا: کتاره) نوعی شمشیر سنگین و گاه کوتاه، با تیغه‌ای پهن‌تر و گاه کمی خمیده. ظاهراً اصل واژه سانسکریت بوده است. در دورۀ هخامنشی، طول قداره‌ها حدود ۴۰ تا ۵۰ سانتی‌متر بوده که به دو گونۀ مادی و پارسی ساخته می‌شد. کتارۀ مادی (آکیناکس) کوتاه و نیام‌دار بود و دسته یا قبضه‌ای آج‌دار با کلاهک تیغه‌ای شیاردار و نوک‌تیز داشت و دارای کمربند ویژه‌ای بود و از پهلوی راست آویخته می‌شد. کتارۀ پارسی ابتدایی‌تر از کتارۀ مادی بود و با نیام خود در پیش سینه و جلو شکم قرار می‌گرفت. به نظر می‌رسد، کمی و نارسایی‌های کتارۀ پارسی و نداشتن وربند و نیاویختن آن از کمر و قرار گرفتن چنین کتاره‌ای با چنان زایده‌های بزرگ بر روی سینه و بالای شکم، آن را از حالت جنگ‌افزاری سودمند بیرون می‌آورد.