قطب الدین مودود چشتی (۴۳۲ـ۵۲۷ق)
قُطب‌الدّین مودود چِشتی (۴۳۲ـ۵۲۷ق)
(مشهور به: قطب‌الاقطاب و مخزن‌الانوار) از رجال صوفیه و مشایخ سلسلۀ چشتیه. فرزند خواجه یوسفِ بن محمّد چشتی بود و تا ۲۶سالگی، که پس از فوت پدر به خلافت او رسید، قرآن را حفظ کرد و به تعلّم اشتغال داشت. آورده‌اند که در واقعه‌ای عجیب، به امر شیخ احمد جام نامقی، مرتبت شیخی رها کرد و به بلخ و بخارا رفت و چهار سال دیگر به آموزش و سلوک پرداخت. در ۹۵سالگی درگذشت. منهاج‌العابدین درشمار آثار اوست.