قطب محیی، عبدالله (قرن ۹/۱۰ق)
قُطب مُحیی، عبدالله (قرن ۹/۱۰ق)
(یا: قطب بن محیی) عارف ایرانی. او را با نسبتِ به پدرش، قطب محیی خوانده‌اند. تباری عرب داشت و نسب به قبیلۀ خزرج می‌برد، در شیراز می‌زیست و شیخ سجاده‌نشین ارشاد بوده است. جلال‌الدین دوانی، یک‌چند در محضر او حاضر می‌شده و گویا علوم عرفانی به نزد او تحصیل می‌کرده است. عرفان او متکی بر پیروی کامل از پیامبر اسلام (ص) بود و مدعی هیچ‌گونه سِمت عرفانی از قبیل مرشدی و قطبی نبوده است. سنی‌مذهب و از پیروان شیخ زین‌الدین خوافی بوده است. از او مجموعۀ مکاتباتی به فارسی در‌دست است که مشهور است. ابواب‌الخیر، در ده باب، یکی از مکاتیب گسترده و تخمین‌الأعمار نیز از دیگر مکاتبات اوست. سال وفاتش دانسته نیست، اما براساس آنچه خود در باب دهم ابواب‌الخیر نگاشته، تا پایان قرن ۹ق و گویا اوایل قرن ۱۰ق زنده بوده است.