قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت
قَطْعْنامۀ ۵۹۸ شورای امنیّت
قطعنامۀ مصوب تیر ۱۳۶۶/ ژوئیۀ ۱۹۸۷ شورای امنیت سازمان ملل در حل‌وفصل جنگ هشت‌سالۀ عراق علیه ایران. با طولانی‌شدن جنگ‌‌های ایران و عراق، سازمان ملل متحد سیاست فعال‌تری در پیش گرفت و با صدور قطعنامه‌های ۵۸۲ و ۵۸۸، خواستار پایان جنگ و حل اختلافات عراق و ایران شد. اما این قطعنامه‌ها از سوی دولت ایران به‌سبب ناعادلانه‌بودن آن، پذیرفته نشد. تا آن‌که قطعنامۀ ۵۹۸ در ۲۹ تیر ۱۳۶۶/۲۰ ژوئیۀ ۱۹۸۷ به تصویب شورای امنیت سازمان ملل رسید؛ در این قطعنامه، ضمن دعوت از دو کشور برای پایان‌دادن سریع جنگ، سازمان ملل آمادگی خود را جهت اعزام هیئتی بی‌طرف برای شناسایی مقصر اصلی جنگ اعلام داشت. عراق گرچه متجاوز بود، اما فوراً این قطعنامه را پذیرفت، ولی دولت ایران موضع آشکاری در برابر آن اتخاذ نکرد. بدین ترتیب، فشار بین‌المللی بر ایران تشدید شد. از اوایل بهار ۱۳۶۷، حملات گستردۀ نظامی عراق در جبهه‌های جنگ معادلات گذشتۀ نظامی را برهم زد و با توجه به امکانات نظامی و اقتضائات سیاسی ملی، منطقه‌ای و جهانی، دیگر امکان ادامۀ نبرد، چون گذشته، برای ایران فراهم نبود. از این رو، با موافقت امام خمینی (ره) در ۲۶ تیر ۱۳۶۷ / ۱۷ ژوئیۀ ۱۹۸۸، سفیر دائم ایران در سازمان ملل، نامۀ ریاست‌جمهوری وقت ایران، سیدعلی خامنه‌ای، را مبنی‌بر پذیرش قطعنامۀ ۵۹۸ به اطلاع شورای امنیت سازمان ملل رساند و امام نیز خود طی پیام مهمی با ذکر دلایل جمهوری اسلامی بر ادامۀ جنگ، پذیرش قطعنامه را اعلام داشت (۲۹ تیر ۱۳۶۷).