قطع (اصول فقه)

قَطْع (اصول فقه)
(در لغت و اصطلاح به‌معنای انکشاف کامل و مرادف با علم و یقین) اصطلاحی در اصول فقه. مجتهد در مقام استنباط حکم شرعی، یا «قطع» دارد یا «ظنّ» و یا «شک». حجّیت یعنی اعتبار قطع، ذاتی است، یعنی نه می‌توان به عقل، اعتبار بخشید و نه می‌توان اعتبار را از آن گرفت. این را بالبداهۀ عقل درک می‌کند، زیرا عقل می‌گوید وقتی انسان به چیزی یقین پیدا کرد، باید به یقینش، ترتیب اثر دهد.