قناعت
قناعت
(در لغت به‌معنای خرسندی) از فضلیت‌های اخلاقی. مراد آن است که آدمی به اندازۀ بهرۀ خود از نعمت‌های دنیوی خرسند باشد و گمان نکند که دسترسی به همه یا بیشتر آرمان‌های مادی در این جهان امکان‌پذیر است. مهم‌ترین تعلیم اخلاقی قناعت آن است که آدمی بداند با انتخاب هر روش زندگی و هر گونه لذتی، از روش‌های دیگر و لذت‌های دیگر باز می‌ماند، پس باید مقدار بهرۀ خود را از زندگی با دقت و با تکیه بر عقل و با محاسبۀ نتیجۀ کار انتخاب کند. پس از انتخاب اگر آدمی به هر سرنوشت و بهره‌ای که از دنیا برای او پیش آمد، اکتفا کند، عالمان اخلاق این صفت و حالت وی را قناعت می‌نامند.