لبید بن ربیعه
لَبید بن ربیعه ( ـ۴۱ق)
شاعر عرب سرای اسلام. از تیره‌ای مهم از قبیلۀ عامر بن صَعصَعه بود. پس از ظهور اسلام مسلمانی متدین شد؛ ابیاتی چند در نعت پیغمبر اسلام بدو نسبت داده‌اند. شهرت لبید به مراثی، هجاها و قصاید، به‌ویژه معلقۀ او در ماتم برادرش اَربَد، است. حساسیت لبید در‌برابر تحولات زمانه در شعرش منعکس است و در مقایسه با دیگر شاعران عصر جاهلی، مفاهیم قرآنی، چون پرستش خداوند و تسلیم به مشیت او، در سروده‌هایش بیشتر یافت می‌شود. بیهودگی سعی انسان و مصائب سالخوردگی، از عناصر برجستۀ شعر لبید است. دیوان او، که به زبان آلمانی نیز ترجمه شده، به‌چاپ رسیده است (وین، ۱۸۸۰؛ کویت، ۱۹۶۲).