لوازم آرایش
لوازم آرایش (cosmetic)
هر یک از ترکیباتی که برای زیبایی، تمیزکردن، رنگ‌کردن، نرم‌سازی یا حفاظت از پوست، مو، ناخن‌ها، لب‌ها، گوش‌ها، یا دندان‌ها به‌کار می‌روند. قدیمی‌ترین لوازم آرایشی که باستان‌شناسان شناخته‌اند متعلق به هزارۀ چهارم پیش از میلاد در مصر است و گواه آن، بقایای وسایلی است که احتمالاً برای آرایش چشم و مصرف روغن‌‌های خوشبو به‌کار می‌رفتند. در آغاز مسیحیت، استفاده از لوازم آرایش در امپراتوری روم رواج یافت. از سُرمه، که با استفاده از دودۀ چراغ و آنتیمُوان ساخته می‌شد، برای سیاه‌کردن مُژگان و ابرو‌ها و کشیدن خط دور چشم استفاده می‌کردند. رژ برای سرخ‌کردن گونه و پودر‌‌های گوناگون سفیدرنگ برای شبیه‌سازی یا افزایش سفیدی پوستِ صورت به‌کار می‌رفتند. روغن‌‌های استحمام نیز کاربرد گسترد‌‌ه‌ای داشتند و از ساینده‌‌‌های گوناگون برای دندان‌شویه استفاده می‌شد. عطر‌‌هایی که در آن زمان به‌کار می‌رفت، منشأ گیاهی داشتند و رایحۀ گیا‌هان را با صمغ‌‌های طبیعی تثبیت می‌کردند. با سقوط امپراتوری روم در قرن ۵م، استفاده از لوازم آرایش نیز مانند سایر ظرایف فرهنگی از رواج افتاد و تا قرون وسطا احیا نشد. در این دوران، جنگجویان صلیبی که از خاورمیانه باز می‌گشتند لوازم آرایش و عطریات را به سوغات آوردند. در دوران رنسانس، بار دیگر استفاده از لوازم آرایش در اروپا رواج یافت. ایتالیا در قرون ۱۵ و ۱۶ و فرانسه از قرن ۱۷ به‌بعد به مراکز مهم تولید لوازم آرایش بدل شدند. در ابتدا فقط خانواده‌‌‌های سلطنتی و درباریان و اشراف لوازم آرایش مصرف می‌کردند، اما در ابتدای قرن ۱۸ این امر به همۀ طبقات اجتماع سرایت یافت. امروزه تجارت لوازم آرایش در سطح جهانی از رونق ویژه‌ای برخوردار است هر چند به اعتقاد پزشکان، بسیاری از این مواد به دلیل سمیّت، از لحاظ بهداشتی منشاء آسیب‌های مختلف‌اند.