لک خورشیدی
لَکِ خورشیدی (sunspot)
تکه‌هایی تیره در سطح خورشید. در واقع ناحیه‌هایی از گاز سردترند و بر‌اثر میدان‌های مغناطیسی شدیدی پدید می‌آیند که مانع جریان خروجی حرارت به سطح خورشیدند. لک‌های خورشیدی شامل مرکز تیرۀ سایه[۱]، با دمایی در حدود ۴هزار درجۀ کلوین (۳,۷۰۰ درجۀ سلسیوس)، و نیم‌سایۀ[۲] اطراف با دمای حدود ۵,۵۰۰ درجۀ کلوین (۵,۲۰۰ درجۀ سلسیوس)اند. دوام لک‌ها از چند روز تا بیش از یک ماه متغیر است. اندازۀ آن‌ها نیز از ۲هزار کیلومتر تا بیش از ۱۰۰هزار کیلومتر، برای گروه‌ها، متفاوت است. لک‌های خورشیدی در دوره‌های فعالیت چرخۀ مغناطیسی خورشید فراوان‌ترند و گاهی در این هنگام با شراره[۳]هایی در نزدیکی‌شان همراهی می‌شوند. تعداد لک‌های خورشیدیِ قابل رویت در هر زمان معین، طی چرخه‌ای با میانگین یازده سال، از صفر تا بیش از ۱۰۰ لک را دربرمی‌گیرد. از ۱۶۴۵ تا ۱۷۱۵، در فعالیت لک خورشیدی آرامشی به‌وجود آمد که به کمینۀ ماندر[۴] معروف است و با دورۀ سرما در اروپا مطابقت دارد.