مارو، کلمان (۱۴۹۶م ـ۱۵۴۴)
مارو، کلِمان (۱۴۹۶م ـ۱۵۴۴)(Marot, Clement)
از بزرگترین شاعران رنسانس فرانسه. استفادهاش از قالبها و صور خیال شعر لاتینی حاکی از تأثیرش بر سبک جانشینان اوست. مارو که پدرش، ژان[۱]، شاعر بود و در دربار منصبی داشت، در ۱۵۱۴ خود نیز به خدمت دربار درآمد. پس از مرگ پدرش پیشخدمت مخصوص فرانسوای اول[۲] شد، که این سِمت را، جز سالهای تبعیدش، تا ۱۵۴۲ به عهده داشت. مارو در ۱۵۲۶ بهسبب نادیدهگرفتن مقررات پرهیزکاری چلّه[۳] روزه به زندان افتاد و مظنون به پیروی از لوتر[۴] شد. دورۀ کوتاه زندان الهامبخش شماری از بهترین آثارش شد، ازجمله دوزخ[۵]، که تمثیلی طنزآمیز در باب دادگستری است و نیز نامهای که برای دوستش لیون ژامه[۶] نوشته است. در ۱۵۲۷ بار دیگر به زندان افتاد. اینبار در نامهای از شاه درخواست آزادیاش را کرد، که با آن موافقت شد. مارو در دورۀ شکنجه و آزار پروتستانها به ناوار[۷] و سپس به ایتالیا گریخت و تا پایان فشارها در ۱۵۳۷ در آنجا ماند. هنگامی که درگیر سرودن اشعار رسمی، که وظایف درباریاش ایجاب کرد، نبود، بیشتر وقت خود را به ترجمۀ مزامیر داود[۸] میگذراند که مجموعۀ آنها در ۱۵۴۲ منتشر شد. این سرودها بهرغم اهمیتشان از نظر متانت و سنگینی موسیقایی، به تبعید دوبارۀ وی منجر شدند. مارو با اینکه نخستین اشعارش را بهشیوۀ شاعران اواخر قرون وسطا، مشهور به «بلاغیون[۹]» سروده بود، خیلی زود پیروی از سبکها و مضامین پیشینیان را فراگرفت و شعر رثایی، شبانی، بذلهپردازی، سرود عروسی، و قالب «شعر هجایی ایتالیایی تکبندی شش یا هشت مصراعی یازده رکنی[۱۰]» را در شعر فرانسوی باب کرد و از نخستین شاعران فرانسوی بود که قالب غزل پترارکی را در فرانسه رواج داد. ترانهها و سرودهای مذهبی نیز تصنیف و شعر هجایی «بلاسون[۱۱]» را ابداع کرد که در وصف اندام زن است.