مجیرالدین بیلقانی ( ـ۵۷۷/ح ۵۸۶ق)
مُجیرالدين بَیلَقانی ( ـ۵۷۷/ح ۵۸۶ق)
شاعر ایرانی متخلص به مُجير. شاگرد خاقانی شروانی بود. نیز مداح شمس‌الدین ایلدگز، نصرت‌الدین جهان‌پهلوان محمد بن ایلدگز، قزل ارسلان عثمان بن ایلدگز، رکن‌الدین ارسلان بن طغرل سلجوقی و سیف‌الدین ارسلان نامی بود. با خاقانی و اثیر اخسیکتی مشاعره داشت. از معروف‌ترین شعرای سبک آذربایجانی است. از ویژگی‌های شعر او کاربرد ترکیبات عربی، آوردن اصطلاحات عرفانی، اشاره به آیات قرآن و احادیث نبوی و اشاره به دانسته‌های خود است. در اشعار خود از صنایع بدیعی و لفظی بسیاری بهره برده است. مضامین اغلب قصایدش انتحال است. دیوان مجیر به ترتیب به کوشش محمدتقی بینش و محمدآبادی به‌چاپ رسیده است (مشهد، ۱۳۴۳ق، تبریز، ۱۳۵۸ش).