حکیمی، محمدرضا (مشهد ۱۳۱۴ش)
محمدرضا حکیمی (مشهد 14 فروردین ۱۳۱۴ش- تهران 31 مرداد 1400ش)
| محمدرضا حکیمی | |
|---|---|
| زادروز |
مشهد 14 فروردین ۱۳۱۴ش |
| درگذشت | تهران 31 مرداد 1400ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | حوزۀ علمیۀ خراسان |
| شغل و تخصص اصلی | متفکر و اسلام‌پژوه |
| آثار | مجموعۀ ۶جلدی الحیاة (به زبان عربی و ترجمه فارسی)؛ الهیات الهی و الهیات بشری؛ مقام عقل |
| گروه مقاله | فلسفه، منطق و کلام |
متفکر و اسلام‌پژوه ایرانی. در ۱۲سالگی تحصیلات حوزوی خود را در حوزۀ علمیۀ خراسان آغاز کرد و تا درجۀ اجتهاد ادامه داد و در نثر و نظم فارسی نیز مهارت یافت. وی از زندگانی زاهدانۀ بعضی علمای زادگاهش چون حاج شیخ مجتبی قزوینی تأثیر پذیرفت و این شیوه را در زندگی خصوصی خود برگزید. در عین حال با حضور در کانون نشر حقایق اسلامی، متأثر از محمد‌تقی شریعتی، در حلقۀ ارادتمندان و دوستان وی و فرزندش علی شریعتی درآمد.
حکیمی در ۱۳۴۵ش پس از 20 سال تحصیل دروس مقدمات و سطح، خارج، فلسفه، ادبیات عرب و نجوم در حوزۀ علمیه و همچنین فراگیری علوم غریبه و رمل نزد ابوالحسن حافظیان و شیخ مجتبی قزوینی، از مشهد به تهران عزیمت کرد و در انتشارات فرانکلین، شرکت سهامی انتشار، و دفتر نشر فرهنگ اسلامی به ویراستاری و همکاری فرهنگی پرداخت، و مقاله‌ای در نقد کتاب اسلام در ایران اثر پطروشفسکی نوشت. او در تهران با بسیاری از روشنفکران و نویسندگان اسلام‌پژوه، ازجمله مرتضی مطهری، مراوده و رفت‌و‌آمد داشت. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی در عین طرفداری از انقلاب و رهبری آن، دربارۀ روحانیت و لزوم اصلاحات در آن فراوان سخن گفته و در خطابه‌های خود به «عدالت» و اهمیت آن در نظام اسلامی تأکید فراوان کرده است. حکیمی در نوشته‌های خود کوشیده است زمینه‌هایی را برای حضور نسل جدید و علاقه‌مند به مباحث ادبی و روشنفکری فراهم کند. وی از طرفداران جدّی مکتب تفکیک است و کتابی به همین نام نیز نوشته است.
محمدرضا حکیمی براثر عوارض ناشی از بیماری کرونا درگذشت.
برخی از تالیفات
سرود جشن‌ها (۱۳۴۳)؛ حماسۀ غدیر (۱۳۵۴)؛ بعثت، غدیر، عاشورا (۱۳۵۵)؛ امام در عینیت جامعه (۱۳۵۶)؛ بیدارگران اقالیم قبله (۱۳۵۶)؛ دانش مسلمین (۱۳۵۶)؛ فریاد روزها (۱۳۵۷)؛ تفسیر آفتاب (۱۳۵۷)؛ خورشید مغرب (۱۳۶۰)؛ یادنامۀ علامۀ امینی؛ شرف‌الدین (۱۳۶۰)؛ مجموعۀ ۶جلدی الحیاة (به زبان عربی و ترجمه فارسی)؛ الهیات الهی و الهیات بشری؛ مقام عقل.