محمد طاهر خان قزوینی

(با نام کامل: عمادالدین میرزا محمد طاهر بن میرزا محمد حسین قزوینی؛ نیز با نام های: وحید قزوینی، و محمد طاهر وحید) از شعرای اوایل قرن 11ق، متخلص به وحید. قصیده هایش نزدیک به 5767 بیت، غزلیاتش حدود 30 هزار بیت، و رباعیاتش حدود 100 بیت ذکر شده است. با صائب تبریزی که از شعرای بزرگ هم دورۀ خودش بود، دوستی نزدیک داشت. در تذکرۀ حزین، از او با عنوان "وحیدالزمان" نام برده شده است.

در 1015ق در قزوین متولد شد. خاندانش از بزرگان و دیوانیان قزوین و نیز از خطاطان، نویسندگان و شاعران بنام آن دوره بودند. پدر بزرگش قاضی القضات شهر قزوین بود. محمد طاهر خان قزوینی، صدر اعظم شاه سلیمان و شاه سلطان حسین صفوی نیز بوده است. از جمله آثار اوست: کلیات شعر وحید، مجموعه منشآت وحید، عاشق و معشوق، و مثنوی های خلوت راز، ناز و نیاز، گلزار عباسی، فتح نامۀ قندهار،

در 1110ق از کار کناره گیری کرد و به عبادت مشغول شد. سال ها خانه نشینی را انتخاب کرد و سرانجام در 1120ق درگذشت.