محمد پارسا (بخارا ۷۴۹ـ مدینه ۸۲۲ق)
محمّد پارسا (بخارا ۷۴۹ـ مدینه ۸۲۲ق)
صوفی و نویسندۀ ایرانی. نسبش به عبدالله بن جعفر طیار می‌رسد. خاندان وی از خواجگان نقشبندیه بودند. خواجه بهاءالدین نقشبند ( ـ۷۹۱ ق) او را به پارسا ملقب کرد. پارسا در فقه و حدیث استاد بود. پس از خواجه علاءالدین عطار دومین پیر نقشبندیه بود. شاهرخ گورکانی به او ارادت می‌ورزید. در سفر دوم به حج، در مدینه بیمار شد و همان‌جا درگذشت. از آثارش: آداب‌السالکین؛ انیس‌الطالبین و عدة‌السالکین؛ جامع‌الحکم؛ شرح فصوص‌الحکم (تهران، ۱۳۶۶ش)؛ رسالۀ قدسیه (بخارا، ۱۹۱۰)؛ تفسیر قرآن.