محو
مَحْو
(در لغت به‌معنیِ ستردن) در اصطلاح تصوف، زائل‌کردنِ اوصافی که در نفس آدمی متمکّن شده است. اوصافِ نفس، نسبت به درجه و مرتبۀ سالکان متغیّر است. از این‌رو، عارفان از محو اهل ظاهر، محو اصل سرائر، محو جمع و جز آن سخن گفته‌اند. تعبیر اخیر، به‌معنیِ فناکردن اوصاف کثرت از نفس و محو آن در دریای وحدت آمده و برترین مرتبۀ محو است.