مدار انتقال
مدار انتقال (transfer orbit)
مسیر بیضی‌شکل حرکت سفینۀ فضایی، برای انتقال از یک مدار به مداری دیگر، به‌منظور صرفه‌جویی در سوخت. این مدار مدت‌زمان سفر را طولانی‌تر می‌سازد. کاوشگر‌های فضایی[۱] با استفاده از مدارهای انتقال به سیاره‌ها سفر می‌کنند. کاوشگری که به‌طرف زهره[۲] می‌رود، حرکتش نسبت به زمین باید «کُند» شود. در این صورت وارد مدارِ انتقالی بیضی‌شکلی، با حضیضی مساوی با فاصلۀ مداری زهره، می‌شود. حضیض زمینی[۳] نزدیک‌ترین نقطۀ مدار به خورشید است. کاوشگری که به مقصد مریخ[۴] در حرکت است، حرکتش نسبت به زمین باید «تند» شود تا اوج زمینی[۵] آن با فاصلۀ مداری مریخ مساوی شود. اوج دورترین نقطۀ مدار از خورشید است. مدار انتقالِ زمین‌ایستا[۶] مسیری به‌شدت بیضوی است که ماهواره‌ها برای استقرار در مدارهای زمین‌ایستا بر گرد زمین، باید آن را در پیش بگیرند. مدار زمین‌ایستا مداری هم‌آهنگ با چرخش زمین است. برای استقرار ماهواره در مدار زمین‌ایستا، در نقطۀ اوج مدار انتقال باید موشک کوچکی را شلیک کرد. فضاپیما هنگام سفر از زمین به مریخ از مدار انتقال استفاده می‌کند. این مدار را چنان انتخاب می‌کنند که سوخت مورد نیاز فضاپیما به حداقل برسد. به این ترتیب، سفینه در بیشتر طول سفرش در‌حال سقوط آزاد است.