مرده سوزی
مُرده‌سوزی (cremation)
سوزاندن جسد انسان مرده. خاکستر جسد را در خاکستردان نگهداری می‌کنند، یا به‌خاک می‌سپارند، یا می‌پراکنند. شواهد مرده‌سوزی از زمان‌های دور در دست است. ظروف سفالی از دورۀ نوسنگی، محتوی خاکستر چند جسد، در نقاطی از اروپا پیدا شده‌اند. در سال‌های میان ۱۴۰۰پ‌م و ۲۰۰م مرده‌سوزی روش مرجح تدفین، به‌ویژه از نظر اشراف رومی، بود. مسیحیت مرده‌سوزی را منع می‌کرد، زیرا بر این اعتقاد بود که جسد اگر نابود شود از حشر بازخواهد ماند. یهودیان قدیم نیز آن را بی‌حرمتی به صنع خدا می‌دانستند. در یهودیت ارتُدوکس، کلیسای ارتدوکس شرق[۱]، و دین اسلام مرده‌سوزی ممنوع است. اقوام دیگری به‌ویژه در هندوستان مرده‌های خود را می‌سوزاندند و هنوز می‌سوزانند. امروزه مرده‌سوزی در میان جمعیت‌هایی از یهودیان و مسیحیان صورت می‌گیرد و بین بودایی‌ها و سیک‌ها[۲] و هندوان[۳] نیز معمول است. ملاحظات اقتصادی و بهداشتی از دلایل اصلی افزایش مرده‌سوزی در سال‌های اخیر است؛ ازدیاد جمعیت باعث کمبود زمین و لذا افزایش قیمت قبر می‌‌شود، و از‌سوی دیگر دفن مرده در زمین، به‌ویژه اگر مرگ بر‌اثر بیماری عفونی رخ داده باشد، می‌تواند منابع آبی را آلوده کند.