مسعودیان
مسعودیان
طایفۀ کُرد شبانکاره، از طوایف چادرنشین و گله‌دار فارس در قرون اول اسلامی. بزرگان این طایفه تا دورۀ فضلویه اعتباری نداشتند، اما پس از آن که امارت قلعۀ متروکۀ سهاره را از فضلویه دریافت کردند، آن قلعه را تجدید عمارت کردند و در آن‌جا سکنی گزیدند و در ناحیۀ فیروزآباد به قدرتی تبدیل شدند. رکن‌الدوله خمارتکین نیز در همان‌جا اقطاعی به بزرگانشان داد. در اوایل دورۀ جلال‌الدین ملکشاه سلجوقی، دو تن از پسران مجدالدولۀ رازی را به فیروزآباد فرستادند و آن‌جا را به اقطاع ایشان دادند. امیرویۀ مسعودی، سرکرده این مردم، پسران مجدالدوله را کشت و فیروزآباد را به‌تصرّف خود درآورد. او پس از مدتی بخش بزرگی از نواحی همجوار فیروزآباد را به‌دست آورد و به قدرتی بزرگ تبدیل شد و سرانجام در جنگ با حاکم کازرون به‌قتل رسید. فرزندش ویشتاسب به دولت شبانکارگان پناه برد و امارت ناحیۀ فیروزآباد را گرفت. اتابک جاولی او را به همراه بسیاری از امیران موروثی فارس برانداخت. با این حال بعضی از بزرگان مسعودی نظیر سیاه‌میل و دو سه تن از پسران ابوالهیج، در نیمۀ اول قرن ۶ق، از بزرگان فارس بودند.