مطلق گرایی (فلسفه)
مُطلَق‌گرایی (فلسفه)(absolutism)
در فلسفه، عنوان دو رویکرد کاملاً جداگانه و متمایز؛ رویکرد اول، که با هگل[۱] پیوند دارد، به سرشت مثالی[۲] و متحول واقعیت غایی[۳] بازمی‌گردد که هگل آن را امر مطلق[۴] می‌نامید. رویکرد دوم، بر وجود حقیقت مطلق تأکید دارد و خلاصۀ آن این است که هر گزاره‌ای را اصولاً می‌توان یا صادق[۵] یا کاذب[۶] نامید. مطلق‌گرایی[۷] به این معنای اخیر با نظریۀ خطاپذیری[۸] سازگار است؛ یعنی هرچند نظریه‌ها یا صادق‌اند یا کاذب، لزوماً وسیله‌ای برای تصمیم‌گیری دربارۀ یکی از این دو گزینه در اختیار نداریم. نظریۀ حقیقت مطلق را باید از پراگماتیسم[۹] و ابزارگرایی[۱۰]، که حقیقت نظریه‌ها را با سودمندی یا کارایی‌شان می‌سنجند، جدا دانست.