مظفر، محمدرضا (۱۳۲۰ـ۱۳۸۱ق)
مظفّر، محمدرضا (۱۳۲۰ـ۱۳۸۱ق)
عالم دینی عراقی و از پیش‌گامان نوآوری در آموزش‌های دینی. در خانواده‌ای به‌دنیا آمد که عالمان فراوانی از آن برخاستند. پنج ماه پیش از تولد محمدرضا، پدرش شیخ محمدحسن، از مجتهدان نامدار، وفات یافت. از آغاز جوانی و در حین تحصیل علوم دینی به نواقص نظام آموزشی سنتی دینی مانند آموزش و تدریس بی‌نظم، نبود مواد درسی منظم و فقدان مدارج و مدارک علمی سازمان‌یافته پی برد. مظفر در مقابل امواج سهمگین تجدد که نهادها و نظام‌های سنتی، و به‌ویژه نهاد آموزش سنتی دینی، را تهدید می‌کرد احساس مسئولیت می‌کرد و معتقد بود باید این نهاد، نوسازی و به‌روز شود، ولی مقاومت‌های علمای حوزۀ نجف در مقابل او، بسیار جانکاه و توان‌فرسا بود و شاید اگر این مقاومت‌ها و موانع نبود وی با فراغ بال بیشتر، گام‌های استوارتری را برای نوسازی برمی‌داشت. با این‌حال کارنامه وی از این حیث درخشان است. تأسیس مرکز نشر و تألیف با هدف تصحیح و بازنویسی کتاب‌های درسی و در حقیقت اصلاح نظام آموزشی حوزه، وضع برنامه‌ای عملی برای نظم‌بخشیدن به آموزش حوزوی و تأسیس دانشکده‌های علوم دینی و سامان‌دادن به وضعیت تبلیغ و ارشاد دینی از طریق تأسیس دانشکده وعظ و ارشاد و تلاش برای خرافات‌زدایی از عمده‌ترین اقدامات مظفر است. وی با تألیف کتاب‌های المنطق، اصول فقه (در دو جلد)، و عقائدالامامیه، مواد درسی سه علم پایه‌ای حوزه‌ها را به زبان و شیوه‌ای نو بازنویسی کرد که دو کتاب نخست از کتاب‌های رسمی درسی در حوزه‌های علمیه شیعه است. کتاب‌های دیگری هم از وی به‌جا مانده است: احلام‌الیقظه در فلسفه، فلسفۀ ابن سینا، درس‌گفتارهای فلسفه اسلامی در دانشکدۀ فقه و خاطراتش (این چند کتاب اخیر هنوز چاپ نشده‌اند).