شیخ محمد مفید شیرازی
شیخ محمد مفید شیرازی (شیراز 1251 - 1325ق)
(نیز با نام: شیخ محمد مفید داور شیرازی، متخلص و مشهور به: داور) فقیه، عارف، حکیم، تذکره‌نویس و شاعر قرن 13ق، فرزند میرزا محمدنبی. در زادگاهش، علوم ادبى و عربى، فقه و اصول و ریاضیات را فرا گرفت. به کرمان رفت و آنجا به چله‌نشینی و ریاضت نیز پرداخت. در شیراز، مدتی به تدریس فقه و اصول و تفسیر کلام پرداخت. مدتی امام جماعت شاه چراغ در شیراز بود. در زمینه‌ی شاعری، استاد فرصت شیرازی و قدسی مشهدی بود. در دیوان حافظ چاپ سید محمد قدسی، حواشی بسیاری به امضای «داور» در شرح برخی ابیات دیده می‌شود. شیخ محمد مفید شیرازی در 74 سالگی درگذشت و در قبرستان "درسلم" در جنوب شهر شیراز مدفون شد.
از آثار اوست: اصلاح الالفاظ؛ حاشیه تفسیر صافی؛ شرح زیارت عاشورا؛ ضیاء القلوب؛ نورالیقین فی شرح الاربعین؛ دیوان اشعار؛ مرآت‌الفصاحه؛ اساس‌الکمال؛ گنج گوهر؛ العشرهٔ‌الکامله؛ الاربعین، در شرح چهل حدیث.