ملایکه، نازک صادق (بغداد ۱۹۲۳ـ قاهره ۲۰۰۷)
مَلائِکه، نازِک صادِق (بغداد ۱۹۲۳ـ قاهره ۲۰۰۷)
شاعر و منتقد عراقی. در خانواده‌ای ثروتمند زاده شد و بالید و از دانشسرای عالی بغداد مدرک لیسانس زبان و ادبیات عربی گرفت. با بورس تحصیلی یک سال در دانشگاه پرینستون نقد ادبی خواند (۱۹۵۰) و در ۱۹۵۶ از دانشگاه ویسکانسین در ادبیات تطبیقی فوق‌لیسانس گرفته است. پس از بازگشت به بغداد در دانشسرای عالی تدریس کرد. در ۱۹۶۴ به همراه شوهرش، عبدالهادی محبوبه، به بصره رفت. این زوج در تأسیس دانشگاه بصره نقشی اساسی داشتند. در پایان ۱۹۶۸ به بغداد برگشت و در ۱۹۷۰ برای تدریس در دانشگاه به کویت رفت. در ۱۹۸۲ بازنشسته شد و به عراق مراجعت کرد. مشخصۀ اولین مجموعۀ شعرش عاشقانه‌های شب (۱۹۴۷)، احساس، آرمان‌گرایی و عاطفه، توأم با سرخوردگی و نومیدی است. بیگانگی از اجتماع و حسرتی ژرف برای ناکجاآباد، بدبینی به زندگی و نگاه به مرگ در شعرش موج می‌زند. «شب» در شعر او جایی برجسته دارد. آثار اولیه‌اش را می‌توان رمانتیک خواند. ملائکه در مقدمه‌ای بر دومین مجموعۀ شعر خود (۱۹۴۹) قافیه و وزن یکنواخت سنتی را سد راه بیان و مانع رسیدن شعر به اوج شاعرانۀ ادبیات جهان می‌شمارد. سومین مجموعۀ شعر ملائکه، سکون موج (۱۹۵۷)، روی‌گردانی او از رمانتی‌سیسم و تیره‌نگری ژرف و به جای آن پذیرش فلسفی بسیاری از جنبه‌های غم‌انگیز حیات را بازتاب می‌دهد. ملائکه افزون بر مجموعه‌های شعر سه کتاب نقد، ازجمله قضیۀ شعر معاصر (۱۹۶۲)، نیز چاپ کرده است. از دیگر آثارش: منظومۀ بلند تراژدی زندگی (۱۹۷۰)؛ دریا رنگ عوض می‌کند (۱۹۷۷).